Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/38

zdrowie stracę!... Oj! oj! Dość, puśćcie wy, panie Szymonie, niech ona zgnije na tem miejscu.
 — No, teraz już biedka przejdzie, możemy jechać.
 — Czekajcie-no, czekajcie, niech ja trochę ręce obmyję... Czy to bagatela jest taką rzecz dźwigać?... Tfy! tfy! niech przepadnie!
 Boruch obmył sobie ręce w kałuży i, wsiadłszy z Szymonem na biedkę, puścił się w dalszą podróż.
 Szkapa, utykając, wlokła się powoli — podróżni milczeli czas jakiś.
 Gadatliwy Boruch odezwał się pierwszy:
 — Aj, było strachu! — rzekł.
 — Wiadomo, w takiem miejscu...
 — Ja wam co powiem, Szymonie: teraz taki czas, że w każdem miejscu straszno... bardzo straszno...
 — Wciąż mnie bierze ciekawość, gdzie się ten z wierzby zapodział. Piorun mu wierzbę rozwalił, a może i jego przypiekło, bo siarkę było czuć na dziesięć staj wkoło...
 — Co jego miało przypiec?... Takiemu piorun nie szkodzi.
 — Ale!?
 — Wiadomo, że nie szkodzi; on uciekł.
 — Widzieliście?
 — Co nie miałem widzieć? Jak błysnęło, jak się zrobił taki huk... to widziałem, jak coś z tej starej wierzby wyskoczyło...
 — Nie gadajcie!