Strona:Klemens Junosza - Wybór pism Tom VII.djvu/56

 — No, no, za ostry jesteś, mój stary; przecież nie można wszystkich potępiać, nie godzi się.
 — Ludzie ludziom nierówność, proszę jegomości, są tacy są i inni; jeden będzie, jak to mówią, i do ludzi i do Boga, drugi... Panie odpuść. Gdzie teraz znajdzie naprzykład takiego, jak nieboszczyk Maciek. To chłop był rzetelny, gospodarz pierwszy, a człowiek dobry, bo dobry, na wszystkie cztery boki godny chłop.
 — Pójdź-no i zakrzątnij się w kościele, Szymonie, roboty dziś masz dużo, a na wieczór będę cię potrzebował.
 — Miarkuję ja... pewnie za stangreta.
 — No tak, więc pośpiesz się jak należy, żeby wszystko było w porządku.
 — Duchem, proszę dobrodzieja, duchem... lecę! — rzekł dziad, z nogi na nogę przestępując.
 — Więc leć...
 Szymon zaczął drapać swoją siwą czuprynę, chciał coś powiedzieć, lecz nie śmiał.
 — Na cóż jeszcze czekasz? — spytał ksiądz.
 — Et, bez urazy jegomości, gęba mnie swędzi, chciałbym coś rzec, a nie wiem jak...
 — Cóż takiego?
 — Ano chciałem się zapytać, dlaczego to u nas inaczej, niż po ludziach?
 — Jakto inaczej?
 — A choćby, na to mówiąc, u jegomości. Wózek ladajaki, szkapsko jedna, a na koźle dziad; toćby, bez urazy, jegomości stać było na parę koni jak się patrzy i na stangreta...