Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/103

 — Ja mu się pokłonię!
 — Kazał się pani kłaniać, a mnie dał parę groszy na szpilki — dobry pan.
 — O tak, dla was każdy pan dobry, dla tego, że każdy jest gałgan... to znana rzecz od dawna. I dokąd się pan wyprowadził?
 — Na Leszno, proszę pani.
 — Numer?
 — Nasz stróż wie.
 — Dowiedz się natychmiast.
 Wypiła herbatę duszkiem, ubrała się w suknię czarną i namarszczona, groźna, pojechała na Leszno. Właśnie pan Andrzej ustawiał na biurku drobne graciki, gdy weszła do pokoju.
 — Pani tutaj? — zapytał zdumiony.
 — Zdaje mi się — odrzekła głosem grobowym — że czy tam, czy tutaj, żona powinna się znajdować przy mężu.
 — Więc pani ma zamiar sprowadzić się tu? — zapytał przerażony.
 — Tu byłoby mi za ciasno, ale mam zamiar sprowadzić pana do siebie.
 — Co to, to już nie; przepraszam, ale nie mogę: życie mi jeszcze miłe i chciałbym te kilka lat, jakie mi pozostają...
 — Masz mnie pan za zbrodniarkę, czyż chciałam pana zamordować?