Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/104

 — Chowaj Boże, szanuję panią bardzo, ale obiad jadam o trzeciej, będę pani wierny aż do śmierci — ale brukwi ani powącham, asystować mogę przy każdej czynności, ale herbatę pić będę rano, po południu, w nocy, kiedy mi się tylko podoba.
 — Boże! co za rozpusta! co to za rozpusta.
 — Niech pani pozwoli szklaneczkę, jest wyborna; jaką pani woli, z rumem, czy z cytryną, a może śmietanki...
 — Dziękuję.
 — Proszę bez żadnej ceremonii, jak u siebie w domu, niech pani będzie łaskawa. Jest maszynka; o każdej porze mieć można...
 — Nie to mi w głowie, mój panie.
 — Więc?
 — Wracamy do domu, panie.
 — Ja nie myślę.
 — Stanowczo?
 — Stanowczo, pani.
 — Więc cóż to ma być? rozwód, czy separacya? Kto na to będzie łożył, bo ja nie głupiam.
 — I ja również.
 — Więc cóż będzie?
 — Nic proszę pani; będziemy mężem i żoną aż do śmierci.
 — Ja też tego chcę.
 — I ja również.