Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/112

co wam się podoba, choćby piramidy, labirynty, lub kryształowe pałace.
 — Więc nowego nie postawisz?
 — Nie postawię.
 — Człowieku, zastanów się! pomyśl, że przecież jesteśmy ludzie, żeśmy już nie młodzi, należą nam się pewne wygody... zresztą to cię nie będzie kosztowało nic, albo prawie nic.
 — Aha!
 — Drzewo mamy, jest przecież las.
 — A obróbka?
 — Parobcy obrobią. Sam wiesz, że Jan jest z natury majstrowaty, a Michał to prawie cieśla skończony.
 — A gonty?
 — Żydzi zrobią za psie pieniądze.
 — Akurat! — a stolarz?
 — Edwardzie! Ja ci dam piętnastu stolarzy, teraz ludzie sami proszą o robotę, jak o największą łaskę.
 — Zapewne — proszą, ale każą sobie płacić i to grubo. Taki jak ci zaśpiewa, to aż ci się zimno robi — a przecież na stolarzu nie koniec. Gdzie mularz, moja pani, gdzie zdun, gdzie ślusarz, gdzie szklarz? A teraz jeszcze cegła, wapno, okucia, a to, a owo.
 — Wszystko to tylko twój upór i twoje skąpstwo przebrzydłe. Masz trzy córki, trzeba będzie wkrótce zacząć prowadzić dom otwarty, a ty nic, nic,