Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/116

 — Ciekawym, jakim cudem?
 — A czy stryja Dominika z Warszawy nie liczysz?
 — Dominika?
 — A tak, przecież to bogacz.
 — Tak mówią.
 — Tak jest, mój kochany, rzeczywiście; bogacz, krociowy pan, a bezżenny i bezdzietny. Cały majątek jego dostanie się siostrom moim i mnie.
 — A jeżeli się ożeni?
 — Kto? on?
 — Juścić że on.
 — Mając siedmdziesiąt pięć lat życia?
 — Nie ma tak późnego wieku, w którymby dyabeł nie mógł człowieka opętać, zwłaszcza jeżeli poszle sprytną babę.
 — Jesteś zachwycająco uprzejmy dla kobiet, mój mężu, i wyrażasz się bardzo elegancko. Swoją drogą, przypuszczenia twe, co do stryja Dominika, nie mają żadnej podstawy. Jest to człowiek solidny i porządny, oszczędza, aby zostawić więcej siostrzenicom.
 — Stary sknera!
 — O! za pozwoleniem, mój panie! W porównaniu z tobą, nazwać go można rozrzutnikiem. On przynajmniej w porządnym domu mieszka, nie w takiej walącej się budzie jak my.