Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/127

 — A tak, tak, droga pani Janowa, idzie, idzie. Ciekawość, gdzie też taki łazi?
 — Może do kościoła.
 — Aha! taki by też poszedł!
 — Dla czego?
 — Wierzyć, czy nie wierzyć, nie wiem — ale mówią, że on dawno już dyabłu duszę zaprzedał, jak Twardowski.
 — Czy być może?
 — Chytry na grosz on, bardzo chytry, moja pani kochająca, więc jeżeli mu dyabeł dobrze zapłacił...
 — Eh, chyba nie. Dwa lata temu sama na swoje oczy widziałam go na roratach, żegnał się po chrześcijańsku.
 — To widać później ten handel zrobił.
 — Ha, może; kto go tam wie.
 — Moja pani kochająca, jego na miliony rachują.
 — Patrzcie, a jak u mnie raz dwa jabłka kupował, to targował się chyba z pół godziny, ażem mu powiedziała, żeby sobie poszedł do licha, jeżeli nie chce usłyszeć brzydkiego słowa.
 — I poszedł?
 — Ale gdzie tam; targował się. Teraz, jeżeli czasem przyjdzie, to już mam na niego sposób. Jeśli się należy trzy, to mu powiem dziewięć, niech się targuje.
 — Pewnie, pewnie, moja pani; jeżeli taki nie za-