Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/133

 — Dopiero, tylko co z Leszna wracam i nie na piechotę, ale tramwajem jechałam.
 — No, moja pani, to dziwne, bo on dopiero co z Piwnej ulicy przyszedł, a że tam obiady jada, to wiadoma rzecz. Tyle lat na to patrzymy.
 — To już ja nie wiem — odrzekła pani Wincentowa, mocno zmieszana. — Nie jestem ani szalona, ani ciemna; oczy Bogu dziękować mam dobre. Sama patrzyłam, sama widziałam i przysiądz mogę na to. Chyba że dwóch takich samych jest, jeden tu, drugi na Lesznie.
 — Ech, gdzieby znów.
 — Chyba że brata ma.
 — Taki odludek!
 — Powiadam wam, moje panie — zapewniała pani Wincentowa — taki płaszcz, kapelusz, okulary — nawet ruch taki sam.
 — A głos?
 — Głosu, co prawda nie słyszałam.
 — A no, widzi pani, wszystko mogło być podobne i takie same a głos inszy; po głosie zaś najłatwiej człowieka poznać, nawet po ciemku. Źle się pani spisała, trzeba było do niego zagadać.
 — Nie wypadało... zresztą o czem-że z takim rozmawiać?
 — O la Boga, cóż łatwiejszego? Trzeba było za-