Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/135

 Zawsze radcą pana Dominika, jeszcze z biurowych czasów, tytułował.
 — Jak się masz, stary, cóż słychać?
 — Dziś wszystko, do usług pana radcy, niepomyślnie.
 — A cóż się stało?
 — Niby nic, a przecież...
 — Mówże.
 — Chociaż pan radca, jako człowiek edukowany, w takie rzeczy nie wierzy, ale ja już wypraktykowałem, że ile razy mi się żaba śni, tyle razy coś brzydkiego stać się musi nieodmiennie, a właśnie dziś żaba mi się śniła.
 — Pleciesz sam nie wiesz co. Pewnie opiłeś się piwska na wieczór i miałeś sen niespokojny.
 — Do usług pana radcy — rzeczywiście trochę się piło, trochę na Dunaju, a trochę na Mostowej. Wczoraj bo jeden mój przyjaciel imieniny obchodził; ale piwo piwem, a żaba żabą, i właśnie od samego rana złe znaki są. Naprzód jest pochmurno i tylko patrzeć chlapaniny i błota, powtóre — o!
 — Cóż?
 — Pana radcy but z lewej nogi pić chce. Wczoraj jeszcze, kiedym go czyścił, był calusieńki, a dziś oto gębę rozdziawił, dycht, pisz, maluj, jak żaba.
 — A to łajdak! — mruknął pan Dominik.