Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/137

 — Czerstwe; tylko wybieraj duże, co największe...
 — Podług starszeństwa ząbków, mógłby pan radca czasem parę świeżych bułeczek skonsumować. Bardzo dobra taka świeża bułeczka do herbaty.
 — Grymasy, grymasy, mój stary. Niema na świecie twardych bułek.
 — Juścić temi, które się dla pana kupuje, możnaby, bez urazy, ulice brukować.
 — Głupie masz koncepty. Kosztują taniej, a rozmoczone w herbacie są bardzo mięciutkie. Jeżeli masz mówić bez sensu, to lepiej nic nie mów.
 Grzegorz westchnął.
 — Monitum dostałem od pana radcy — rzekł. — Przeklęta żaba, zawsze mi coś niedobrego wywróży, a tu jak na złość wszystko się składa na to, żeby pan radca się gniewał dzisiaj.
 — Cóż nowego?
 — Cukier już widzę wyszedł, węgli tak jakby nie było, na nastawienie samowara nie starczy — a herbaty to już miałem honor wczoraj meldować ani krzty.
 — Węgli kupisz.
 — A herbata?
 — Ile razy naparzana wczorajsza?
 — Już dwa razy.
 — Tylko dwa razy! to naparz ją jeszcze dziś.
 — Bardzo wymoczona.