Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/200

był romans. Cóż więc jest, jaki to stosunek być może?...
 Wicusia aż głowa rozbolała, gubił się w domysłach i nie wiedział, w jaki sposób dójść prawdy, a dójść musiał. Postanowił, że nie wyjedzie z Warszawy, dopóki zagadki tej nie rozwiąże.
 Wstał z ławki i chciał iść do hotelu, gdy wtem, prawie tuż przy sobie, ujrzał pana Dominika.
 — A! — zawołał — dziadzio! Co za przyjemne spotkanie, sądziłem, że się już dzisiaj nie zobaczymy.
 — I ja sądziłem tak samo; co tu robisz w ogrodzie, o tej godzinie?
 — Patrzę na ludzi — a dziadzio?
 — Ja właśnie powracam ztamtąd, gdzie mnie oczekiwano.
 — A teraz co dziadzio robić zamierza?
 — Przejdę się trochę i wracam do domu spać.
 — Tak wcześnie!
 — Znużonym się czuję bardzo.
 — Niechże dziadzio nie udaje staruszka, skoro nim nie jest jeszcze.
 — Ale...
 — Lepiej przepędzimy wieczór razem. Pójdziemy na operę, potem na kolacyę, któż w mieście chodzi spać o tak wczesnej godzinie!!
 — Nie mogę.