Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/208

 Ujrzawszy Wicusia, zarumieniła się i pomieszana rzekła.
 — Przepraszam pana... widocznie omyliłam się.
 — A kogóż pani szuka?
 — Pana Dominika.
 — To jest właśnie jego mieszkanie.
 — Nie był już u nas od tygodnia, nie dał znać, zaniepokojona, przychodzę dowiedzieć się, co się stało.
 — Dziadek mój jest chory.
 — Dziadek pański! więc pan Dominik...
 — Tak pani, jest moim dziadkiem ciotecznym, wujem mej matki, chory jest już od tygodnia.
 — Ach Boże, czy to co groźnego?
 — Choroba bardzo poważna.
 — Panie, ja chciałabym go widzieć koniecznie, ja muszę go widzieć, atoli gdy pomyślę, że on leży sam.
 — Proszę pani, ja tu jestem ciągle, jest służący, a dwa razy dziennie przychodzi lekarz.
 — Ja tu powinnam być przedewszystkiem.
 — Czy dziadek jest krewnym pani?
 — O, więcej niż krewnym! on jest moim najlepszym opiekunem, przyjacielem, ojcem. Panie! ja muszę go widzieć.
 — Nie mogę mieć nic przeciwko temu — rzekł Wicuś, który poznał w nieznajomej osobę widzianą