Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/209

na Lesznie — niech pani raczy spocząć; ja pójdę zobaczę, czy dziadek śpi, ale ponieważ do wspólnie drogiego nam chorego sprowadziły nas obowiązki, z mej strony pokrewieństwa, ze strony pani zaś... wdzięczności.
 — O tak panie, wielkiej bezgranicznej wdzięczności, przywiązania takiego, jakie tylko córka dla ojca mieć może.
 — Więc — kończył Wicuś przerwane zdanie — ponieważ jesteśmy mu tak blizcy, przeto poznajmy się. Ja jestem...
 Wymienił nazwisko i ukłonił się młodej osobie, ona szepnęła swoje i podała mu rękę.
 — Niechże pani siądzie, uprzedzę chorego.
 Pan Dominik leżał z przymkniętemi oczami. Wicuś pochylił się nad nim i wziął go za rękę.
 — Dziadziu — rzekł — ktoś chce dziadzię odwiedzić.
 — Nie potrzeba, nie, nie, niech mi dadzą leżeć spokojnie.
 — Dziadziu, to jest panna Zofia.
 Na dźwięk tego imienia, stary poruszył się żywo.
 — Zosia? Zosia to jest, powiadasz?
 — Tylko co przyszła.
 — A, czyż mogłem się takiego szczęścia spodziewać, proś-że ją, proś zaraz.
 Wicuś wyszedł.