Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/227

ci dał fundusze. Liczyłeś tylko na mnie, a ja ci biedaku dopomódz w tem nie mogę.
 — Ja już o tem nie myślę.
 — Tem lepiej, mój Wicusiu, ale natomiast czem innem zaprzątnąłeś sobie głowę.
 — Chyba się dziadzio myli.
 — Zdaje mi się, że nie.
 — Ale o cóż idzie?
 — Podobała ci się moja wychowanka.
 — O dziadziu!
 — Nie zapieraj się, są pewne wrażenia, których ukryć nie można, pomimo wszelkich starań. Tobie się zdaje, że ja nie widzę, a ja widzę doskonale.
 — A więc tak, przyznaję, panna Zofia podobała mi się — mało powiedziane, że mi się podobała, jestem nią zachwycony i bywać tam na Lesznie, jest mojem jedynem marzeniem i pragnieniem. Skoro dziadzio koniecznie chciał się dowiedzieć prawdy, oto jest prawda szczera.
 — Od kilku dni polujesz na mnie, żebym cię tam zaprowadził.
 — Nie zapieram się — i obecnie miałem ten zamiar.
 — I powiedz, paniczu — rzekł pan Dominik surowo — do czego cię to doprowadzi, czego właściwie żądasz? Bo jeżeli to jest kaprys chwilowy i zabawka, to wiedz, że ja stanąłbym w jej obronie, ja,