Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/229

 — O, mój dziadku, dla czegóż mnie tak sądzić mają?
 — Poczekaj, pozwól dokończyć. Jeszcze masz jedno remedium, liczysz na mnie, na mój majątek.
 — Nie, nie, protestuję, to nie prawda!
 — Powoli, powoli, nie gorączkuj się. Ja dziś nie pójdę na Leszno i wyłącznie tobą tylko się zajmę. Trzeba raz wszelkie wątpliwości rozjaśnić, chodź ze mną i do mnie. Zgoda?
 — Idę.
 — Czy wierzysz, że życzliwy ci jestem?
 — Najzupełniej.
 — Tak, życzliwy i z całego serca, zaciągnąłem względem ciebie dług wdzięczności i spłacić go chcę.
 — Wdzięczności?
 — Nie spierajmy się o wyrazy, chodź.
 Wyszli z ogrodu i wsiedli do dorożki, a wkrótce znaleźli się na Starem Mieście. Pan Dominik otworzył mieszkanie. W ponurych stancyach mrok już panował, gdyż słońce za mury się skryło.
 — Siadaj — rzekł starzec do wnuka, siadaj i słuchaj. Sprawa jest ważna, proszę mi tylko nie przerywać!
 — Słucham.
 — Otóż wiedz o tem, że bardziej niż ci się zda-