Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/44

 Ale już zapóźno na refleksye, już oto wpada czereda cała. Chłopcy przeskakują przez meble, mama z córką przeciskają się dyskretnie wśród gratów.
 Walenty z ogromnym łoskotem rzuca tłomoki i kosze na podłogę.
 — Ciociu!
 — Najdroższa!!!
 — Kloteczko!
 — Julciu, Ernestynko! Ach i te drogie dzieciaczki! Adasiu! Bronisiu! Waciu! niechże was uściskam, pieszczoty złote.
 — Klociu, serce moje.
 — Najśliczniejsza ciotuniu!
 — Jakże mi przykro, żeście trafiły na taki nieporządek. Na czem ja was posadzę?!
 — Nic to, cioteczko, ja pomogę, ustawię meble sama.
 — Ale co znowu! Weroniko! wnosić meble napowrót... Florka! natychmiast ma być kawa, przynieść ciasta z cukierni, pozamykać okna, bo cug. Jeszcze tu jesteście?!
 — Niechże cioteczka pozwoli, ja się wszystkiem zajmę: proszę o kluczyki, jestem tu zawsze jak domowa...
 — Julciu — odzywa się ciotka do pani Marcinowej — ty masz nie córkę, ale skarb. Kto tę dziewczynę weźmie...