Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/45

 — Kto ją tam weźmie? Dziś młodzież taka głupia...
 — No, a Maciuś.
 — Ernestynka nie ma jakoś do niego inklinacyi... a zresztą, moja droga — dodała pani Marcinowa szeptem — to biedne dziecko jest zagrożone.
 — Kto?
 — A moja Ernestynka.
 — Ach! przerażasz mnie doprawdy... Chodźże prędzej, opowiedz co jest?
 I poczciwa ciotka wyprowadziła panią Marcinową do swojej sypialni i tam usiadły obie na sofie, aby pomówić swobodnie.
 — I cóż tej biedaczce grozi?
 — Ach moja Klociu jedyna, serce mi pęka, zdaje się, że to suchoty.
 — To niepodobna! Z czego wnosisz?
 — Uważasz sama, że pomizerniała znacznie.
 — Troszeczkę.
 — Ale to jeszcze nic. Są gorsze objawy.
 — Cóż takiego?
 — Od dwóch miesięcy biedne dziecko doznaje szczególnego swędzenia nosa.
 — Przecież to nie jest rzecz straszna.
 — Jak kiedy, moja Klociu. Ernestynka jest jeszcze bardzo młodziutka, dopiero siedemnasty rok skończyła... niedawno rozwinęło się biedactwo, właściwie