Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/58

swędzenie nosa nie umarł i że byłoby do życzenia, żeby się panna przetrzęsła.
 Doktor wysłuchał tej relacyi z cierpliwością przedziwną, za którą złoty medal daćby mu należało, zadał pannie Ernestynie kilka pytań, nie męczył jej długiem badaniem.
 — I cóż pan konsyljarz powiada? — zapytała strapiona matka.
 — Niesłusznie pani potępia — odrzekł — tego lekarza staruszka. Nie zbyt on się wykwitnie wyraża, mówiąc, że należy pannę «trząść» — ale w gruncie rzeczy ja jego zdanie podzielam. Córce pani żadne niebezpieczeństwo nie zagraża i jestem bardzo szczęśliwy, że mogę obawy pani najzupełniej rozproszyć — że zaś przejazdka i kilkotygodniowy pobyt w ładnej miejscowości, u wód, zrobiłyby młodej osobie bardzo dobrze, to fakt...
 — Więc pan zaleca wyjazd?
 — Radzę.
 — A lekarstw żadnych?
 — Nie trzeba.
 — A dokąd wyjechać? Kiedyś, kiedyś, miałyśmy zamiar udania się do Szczawnicy... tam podobno zbiera się bardzo dobre towarzystwo.
 — Więc niech panie jadą do Szczawnicy.
 — Dobrze — rzekła ciotka Klotylda — ale będę