Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/65

 — Cóż to znaczy, mateczko?
 — Patrz, Klociu! ona nie wie, co to znaczy!
 — Co prawda, Julciu, ja także dobrze nie rozumiem — rzekła ciotka.
 — A widzicie, słusznie mówi przysłowie, że niema tego złego, coby na dobre nie wyszło... Uważaj, droga Klociu, opowiem ci, jakie miałam szczególne zdarzenie w roku zeszłym... ale możem ci już kiedy... o tem mówiła.
 — Ale o czem?
 — O spiżarni, o moim nadzwyczajnym wypadku w spiżarni... Nie wiesz?
 — Nie.
 — A zatem, Klociu kochana, posłuchaj, opowiem króciutko. Były żniwa, w domu ani żywego ducha, a ja, już nie pamiętam po co, poszłam do spiżarni. Szafarka nasza, Onufrowa, także nie pamiętam po co, przechodziła koło spiżarni, a że jest o nasze dobro bardzo dbała, więc, ujrzawszy klucz i sądząc, że ja zostawiłam go przez zapomnienie, co istotnie czasem mi się zdarza, przekręciła go dwa razy, wyjęła, schowała do kieszeni i pobiegła z sierpem na pole.
 — Biedna Julciu! siedziałaś więc w kozie.
 — Naturalnie, nawet przez okno wyjść nie mogłam, gdyż przed dwoma laty ukradli mi szynkę i kazałem wtedy kraty żelazne do okna zrobić. Za-