Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/87

 — Zapewne, że dobrze, ale widzi... mąż, ja im nie dowierzam... Bóg wie, jak oni tam zrobią.
 — Słusznie, bardzo słusznie; dziś nietylko blacharzowi, ale rodzonemu bratu nie można wierzyć...
 — Tak jest... tak jest... Załatają byle jak, sfuszerują, dobre pieniądze za to zechcą, a za parę tygodni znowuż będzie zaciekało.
 — Racya, racya... Co racya, to racya...
 — Właśnie; nieraz już tak było; otóż chciałam prosić pana... kochanego męża... żebyś był łaskaw pójść do nich i skontrolować...
 — To jest... dokąd-że właściwie mam pójść?
 — A no... oczywiście do blacharzy i na dach...
 Pan młody podniósł się z krzesła i rzekł z godnością:
 — Proszę pani... zobowiązałem się być pani mężem, ale nie kotem, po dachach łazić nie umiem...
 — Ha, w takim razie, pójdę sama...
 — Jak pani żona uważa, ale nie radzę, o wypadek nie trudno...
 Pani młoda przygryzła tylko wargi i wyszła z pokoju.
 Taka była pierwsza sprzeczka państwa młodych po powrocie od ołtarza.
 Nie wyprawiali wesela, nie tańczyli, nie mieli zamiaru odbywać podróży poślubnej, nie prawili