Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/92

 — Sześćset rubli, mój Jędrusiu, piechotą nie chodzi.
 — Zapewne.
 — Po roku możesz braciszku sześć listów zastawnych kupić, albo w inny sposób te pieniądze zużytkować.
 — Kupiłbym listy.
 — Ja wiem, że jesteś człowiek, szanujący grosz, i dla tego cię głównie namawiam.
 — Kiedy bo widzisz...
 — O cóż ci chodzi? Mieszkanie darmo.
 — A darmo.
 — Obiady darmo.
 — Zapewne, ale jakie? Otóż to kwestya — kobieta skąpa.
 — Skąpa, lecz jada dobrze, spojrzyj no na nią, jaka tusza, jakie kształty... Już mów ty sobie, co chcesz, ale skąpa takby się nie upasła na żaden sposób.
 — Różnie to bywa, mój kochany.
 — Juściż tak; mogą być pewne niedogodności, ale ogólnie biorąc interes jest dobry... Niech kto chce sądzi, a przyzna, że dobry. Napracować się nie napracujesz, a że się przejdziesz do hypoteki, do rejenta, lub do sądu, to dla ciebie fraszka.
 — Oho!
 — Ja jej też powiedziałem, żaden adwokat taki