Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/94

konań, doświadczony prawnik, emeryt — ty miałbyś się bać?
 — A jednak tak jest.
 — Ho, ho, dziwi mnie to, bardzo mnie to dziwi. Zastanów że się człowieku, że to małżeństwo właściwie nie będzie małżeństwem.
 — Prawnie będzie zawarte tak dobrze jak i każde inne.
 — Ale faktycznie...
 — I faktycznie do pewnego stopnia będzie.
 — Ehe!
 — Ależ tak; wobec Boga i ludzi ja będę jej mężem, a ona moją żoną.
 — I cóż ci to w rezultacie szkodzi.
 — Niby nic, ale zawsze.
 Pan January za wygranę nie dał; dotąd perswadował, tłómaczył, przekładał, aż skłonił pana Andrzeja do stanowczego kroku i skojarzył parę, za co podobno dostał jakieś wynagrodzenie od pani młodej.
 To też teraz po pierwszej sprzeczce małżeńskiej, pan Andrzej był na kolegę Januarego zagniewany bardzo. Chodził po pokoju swym i mruczał.
 — Łajdak, zdrajca, ładnie mnie wykierował i to przyjaciel, kolega... A niechże cię piekło pochłonie z takiem koleżeństwem. Zaraz na pierwszym kroku, ja, człowiek poważny, solidny, emeryt, mam łazić