Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/96

 — A to koniec świata...
 — Ale niech pan idzie, bo barszczyk ostygnie.
 — Barszczyk?!
 — A tak...
 — Barszczyk, może jeszcze kwaśny.
 — Jak barszczyk...
 — Oni mnie chcą do trumny wpakować; ja codzień jadam rosół, rosół, tylko rosół, od czterdziestu lat, czy ty to rozumiesz...
 — Rozumiem, ale pani czeka...
 — Pani czeka, to mi się także podoba, jeszcze żadna pani na mnie nie czekała... żadna, od czterdziestu lat... Powiedz, że idę...
 W stołowym pokoju przy stole siedziała pani młoda... Nie mogła ona jeszcze zapomnieć mężowi pierwszego nieposłuszeństwa i kota, ale siliła się na uprzejmość.
 — Niechże mąż będzie łaskaw siadać, barszczyk jest bardzo dobry, na kościach.
 — Dziękuję uprzejmie...
 — Ostygnie...
 — Nie jadam nigdy barszczu...
 — Dla czego?
 — Mam takie przyzwyczajenie, barszcz mi szkodzi...
 — Jak żyję, nie słyszałam, żeby komu barszcz szkodził, cóż więc pan mąż jada?...
 — Rosół.