Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/97

 — A więcej co?...
 — Rosół...
 — Ależ to nudne.
 — Nie, proszę pani, to zdrowe.
 — U mnie bo rzadko rosół bywa... może chociaż kawałek mięsa mąż pozwoli.
 — Dziękuję, nic jeść nie będę...
 — Dla czego?
 — Bo jestem przyzwyczajony jadać o godzinie trzeciej... Może by pani była łaskawa zmienić godziny obiadu...
 — Czterdzieści lat tak było, więc zmieniać nie będę...
 — Ale ja jestem przyzwyczajony.
 — Nic nie szkodzi, odzwyczai się pan...
 — Proszę pani... to jest okropność...
 — Nie, panie mężu, tylko grymasów ja nie lubię. Pan chcesz tak, ja inaczej, ostatecznie jedno z nas musi ustąpić. Sama grzeczność nakazuje, aby ustąpił mężczyzna...
 — Tak i żeby to przypłacił zdrowiem, albo życiem...
 — Przesada!...
 — Fakt...
 — Jak pan uważa, nie mam prawa rozkazywać, ale wolno mi prosić...
 — O co?