Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/105

 Był bardzo zachmurzony i poważny, jak sędzia, który ma wydać ciężki wyrok.
 Po chwili Fritz i Wojtek wepchnęli do izby człowieka w stanie godnym pożałowania. Przemokły do nitki, powalany błotem, z twarzą zapuchniętą i zakrwawioną, z rękami związanemi w tyle — stanął przed Balcerem dygocząc z przestrachu.
 — Ty galgan, po co chodzil do stajnia? — zapytał Balcer.
 — Ja wcale nie chodziłem do stajni!
 — Ah! ty w ogrodzie byla?! tobie co tam podobal? groch tobie podobal?!
 — Niech mi pan nie mówi „ty“ — pan dobrze wiesz kto ja jestem.
 — Jo, jo, ja wiem, ty zlodziej jest. Wojtek zaprzęgaj koń, odwieźcie tego kawalera do wójt. Związać, pilnować, bo taki galgan może będzie chciala uciekać.
 — Panie Balcer! ja panu wszystko powiem. Każ pan odejść tym łajdakom.
 — Ej, stulisz ty gębę?! — krzyknął Wojtek.
 — Panie Balcer, czyż pan mnie nie poznaje? Czy pan nie widzi, że to omyłka! Na Boga żywego! każ pan im odejść, porozumiemy się w dwóch słowach!
 — Aha! On chce zostać z panem sam, bo może co złego myśli.
 — Panie Balcer! jeżeli w Boga wierzysz, — jęczał delikwent, — dość już tego.
 — No, no, idź Wojtek i ty Fritz także. Odejdzcie, aber jak ja zawolam, żebyście zaraz przyszli.
 — Ho, będziemy, będziemy, panie, na każdą chwilę.
 Gdy chłopcy wyszli, Balcer zapytał swego więźnia:
 — Co chcesz?