Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/120

 — A posłuchaliście też mnie, jako wam radę dawałem jeszcze przed zapisem.
 — Niby jaką radę?
 — Żebyście sobie zaszyli w sukmanę trochę groszowiny, od wszelkiego wypadku.
 — Zaszyłem, a jakże, mój kochany panie Kusztycki, ki, zaszyłem rzetelnie, na moc, co najgrubszą nicią jaka jeno była w chałupie.
 — No — toście przynajmniej dobrze zrobili, to jedno chociaż.
 — Kiedy, oto, psia wełna, jużem dwa razy odpruwał.
 — I wydaliście wszystko... utopiślicie het u kochanego Joela? Co, przyznajcie się, toć wam przecie głowy nie urwę.
 — Jeszcze mam cościć ze sześć czerwonych papierków.
 — Oj Wincenty! Wincenty... i z takiemi pieniędzmi, z ordynaryą co wam się od dzieci należy, chcecie do żyda w służbę iść, w karczmie pod ławą sypiać, w piecach palić. Tfy! czy was licho jakie opętało, czy was z rozumu kto obrał! I grzech i wstyd i śmiech. Toć popatrzcie choćby na starego Piotra. Nigdy żadnego gospodarstwa nie miał, a przecie żył i żyje poczciwie ze swojej pracy i oto jeszcze sierotkę wziął... a wy!
 — Eh, co mi tam Kusztycki będzie Piotrem oczy wykłuwał. Piotr to Piotr — a ja to ja. On, psia wełna, przybłęda, niewiadomo ztąd, a ja biednowolski chłop, prawowity, rodzony, z maleńkości tu jestem, od ojców i dziadków biednowolski.
 — I co z tego, kiedy wam na taki koniec oto przychodzi.
 — Mój Kusztycki, proszę was pókim dobry, psia wełna... nie dogadujcie, bo jak mnie przyjdzie markotność, to możecie dostać po łbie... jak nic!