Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/127

 — Chleb chlebem — a las lasem. Ja chcę mieć swój serwitut jako i miałem.
 — Kto wam broni? miejcie go!
 — Ja żadnego układu podpisywać nie będę!
 — Nie podpisujcie!
 — A skoro ja nie podpiszę — to inni też nie będą mieli prawa. Ja żadnego lasu nie żądam, jakem zaś w biedrzańszczyznę jeździł za zbieraniną, jakem po lesie bydło pasł, tak i będę, i insze gospodarze też będą.
 — Ja was proszę, mój Józefie, pamiętajcie wy o tem że macie tylko jedną gębę.
 — To i co!
 — No — to gadajcie sami za siebie, inni też mają rozum na swoją potrzebę.
 — I ja też mam.
 — Daj wam Boże na zdrowie. Trzymajcie sobie wasz rozum; aj waj! takie mecye trzeba dobrze chować, żeby ono czasem nie zwietrzało.
 — Ej Mendlu, bo zobaczysz że ja ciebie jeszcze kiedy zmendluję!
 — Bardzo dobrze; tymczasem potrzebujemy pogadać z chłopami o lesie, a że wy nie chcecie sprzedać waszego lasu, niechcecie nawet wcale mieć lasu — to wy nam wcale niepotrzebni. Idźcie wy sobie do swego gospodarstwa.
 — Nie chcę!
 — To siedźcie tu w karczmie, a nie pchajcie się do drugiej izby.
 — Nie chcę!
 — Jak nie chcecie, to idźcie na dziedziniec. Ładna pogoda jest, możecie sobie spacerować.
 — Głupi ty Mendlu.
 — Ja wiem — wy, Józefie, jesteście bardzo mądry czło-