Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/144

pożartował, pośmiał się, i nawet wesołości ani tańców za złe nie miał, byle... tylko były po trzeźwemu, po ludzku.
 Zbliżył się Jaś do księdza i pokornie przy progu stanął.
 — Chodź-że tu bliżej, — odezwał się kanonik, — chodź, proszę cię. Bardzoż ci smutno bez Piotra?
 — Oj smutno, smutno, proszę księdza kanonika... jak dziadzio w świat poszli to już mi się zdaje, że broń Boże umarli, że już całkiem sierotą zostałem.
 — Nie bój się, żyje stary Piotr i zdrów jest — właśnie dziś list od niego odebrałem. Pisał do mnie.
 — Oj, księże kanoniku, cóż dziadzio pisali? gdzie są?!
 — Daleko ztąd. Za Wisłą, za Warszawą...
 — Mój Boże i po co oni tam na kraj świata pojechali?
 — Ha, wypadło mu tak... interesa miał jakieś, bez przyczyny nie pojechał.
 — A wrócą oni choć kiedy?
 — Wróci, wróci; właśnie pisze, że jeszcze interesu nie załatwił, ale że ku wiośnie, przy Boskiej pomocy, stanie z powrotem w Biednowoli.
 — Ku wiośnie... — rzekł chłopak z westchnieniem.
 — Doczekasz, mój kochany, ani się obejrzysz jak przy pracy i nauce czas ci szybko uleci, jak na skrzydłach. Czy nie potrzebujesz ty czego, Jasiu?
 Chłopak wielkie oczy zrobił.
 — Ja?
 — No tak. Może ci braknie co do ubrania, może ci się buciny podarły?
 — Odzienia mam dość, proszę księdza kanonika... ale buty pod zimę toby się przydały.
 — No — to też powiedz Wawrzeńcewiczowi, żeby jak będzie jechał do miasteczka wziął cię ze sobą i żeby Kręcielski szewc zrobił ci buty porządne, juchtowe, na miarę. Ja zapłacę... tylko mi tandety żadnej nie kupować, bo pieniędzy