Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/145

szkoda! Nie dziękuj mi, nie. Ja nie ze swoich płacę, tylko z tych co Piotr odjeżdżając na twoje potrzeby u mnie złożył. Poczciwego człowieka za opiekuna Bóg ci zesłał, mój Jasiu.
 — Oj, że dobry to dobry... — odezwał się Jaś z westchnieniem.
 — Staraj się też odwdzięczyć Piotrowi, mój chłopcze...
 — Chciałbym ja, ale cóż mogę?
 — Bądź dobrym, pilnym, przykładaj się do pracy — a kto wie, może gdy stary Piotr będzie chory i niedołężny... a ty już potrafisz zapracować na kawałek chleba, kto wie, powtarzam, czy wtedy nie odwdzięczysz staremu? Tak, moje dziecko, powinno być przynajmniej.
 — I tak będzie, — szepnął Jaś, — aby tylko Bóg miłosierny dopomógł i dał moc.
 — Bóg, mój Jasiu, daje zawsze moc tym, którzy chcą iść drogą uczciwości i pracy. No, idź teraz na wieś, masz czas wolny, możesz sobie trochę wypocząć, lub pobiegać — należy ci się to.
 — Idę już, księże kanoniku.
 — A dokąd pójdziesz?
 — Do Stęporów wstąpię, do Magdy też zajrzę. Do kogóżbym poszedł, jak nie do nich?
 To rzekłszy, Jaś pobiegł ku wsi — ksiądz sam na ganku został. Nie długo mu ludzie dali siedzieć w samotności, to ten, to ów przyszedł. Jednemu trzeba było rady, drugiemu pomocy, a na plebanii ludzie to zawsze znajdowali. Wreszcie gdy się już noc zrobiła, przyjechał chłop z trzeciej wsi, prostym wozem, w drabinach, do chorego prosić. Ksiądz ubrał się do drogi, poszedł do kościoła, wziął Wiatyk i natychmiast pojechał.
 Grzędzikowski zamykając kościół, po odjeździe księdza, niezadowolony, mruczał do siebie:
 — Pilno im, na ten przykład, po nocy! Mało mieli dnia,