Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/157

gospodarz bogaty, zawsze prędzej może czas znaleźć i chociażby dwa razy na tydzień do sądu chodził, to go nie zuboży.
 Łomignat chciał coś odpowiedzieć, lecz w tejże chwili rozległy się poważne dźwięki dzwonu.
 — Co to? — zapytał kowal, — na co dzwonią?
 — Nie wiem — toć nie święto, i nie na południe. Chyba kto umarł.
 — Nie było słychać, żeby kto chory był w Biednowoli.
 — Może z innej wsi.
 — Może. Wieczny odpoczynek racz dać Panie, jemu, czy jej. Mrą teraz ludzie na urząd.
 — Prawda, że jakoś mrą... w Biedrzanach w zeszłym tygodniu chłop umarł. Stary już był, to prawda, sam nie pamiętał ile miał lat... ale trzymał się jeszcze dobrze.
 — Joel leci ze wsi, — rzekł Kusztucki, spoglądając na drogę. — Spytamy go, on pewnikiem wie co się stało.
 — Joel! Hej Joel! — zawołał Łomignat, — niech-no Joel tu przyjdzie.
 — Po co?
 — Ano, ze wsi idziecie, coś się tam stało podobno.
 — Co się miało stać? — odezwał się żyd niechętnie.
 — Komu to dzwonią?
 — Ja się na tem nie znam. Dzwonią to dzwonią. Czy ja się was pytam na co u nas trąbią w bóżnicy? To nie wasz interes, a tamto nie mój interes. Nie ma sobie czem głowy zawracać!
 — Jakości Joel nie bardzo dziś rozmowny, — rzekł Kusztycki, — musiała go zła mucha ukąsić.
 — Niech moich wrogów wąż ukąsi, — odpowiedział żyd. Ja nie mogę być rozmowny, bo pytacie mnie o takie interesa, co wcale nie są moje interesa. Idźcie do starego Grzędzikowskiego, niech on wam powie.