Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/170

 — Muszę ja się duchem odziać i iść do pisarza.
 Sołtys się ironicznie rozśmiał.
 — Ma się rozumieć, — rzekł, — ma się rozumieć, zawdy co dwie głowiny, choć i ladajakie, to dwie... Bądźcie zdrowi.
 Wójt włożył sukmanę, podpasał się szerokim rzemieniem i poszedł szybko do kancelaryi.
 Drzwi były zamknięte, w oknach ciemno, musiał mocno kołatać. Nareszcie z otwartego lufcika wychyliła się głowa i piskliwy głos zapytał:
 — Co to jest? Pożar, czy rozbój, czy koniec świata? kto się tak dobija!
 — To ja — wójt. Niechno pani pisarka duchem pana Kobzikowskiego obudzi, bo je pilny interes.
 — Możecie jutro przyjść, nie budzić ludzi po nocy. Doprawdy zwaryować można w tej kochanej Biednowoli, ani jednego wolnego momentu, ani chwili odetchnienia...
 — To też niech pani jeno swego męża obudzi — a sama niech sobie pani wypoczywa, choćby do południa.
 — Jakżeż go obudzę nieszczęśliwa, kiedy wyjechał.
 — O! to niedobrze. Daleko pojechał, nie wie pani?
 — Do miasta, powinien już był od trzech godzin wrócić... tymczasem dotąd go niema. Bóg wie gdzie i z kim się zabałamucił... gamajda. Co tak pilnego macie wójcie?
 — Widzi pani, jest chwestya.
 — No, no... jaka kwestya?
 — Pypciowej się zmarło.
 — Wiem.
 — Sołtys się sam rozrządził, wartowników postawił, powiada że nagła śmierć, że posądzenie mają.
 — Czemuż mi wójt odrazu tego nie mówił?
 — Chciałem się z pani mężem poradzić, co robić.
 — Boże kochany! z moim mężem! Także znaleźliście człowieka do rady!