Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/187

 — Widzi mi się, dziadu, — rzekł sołtys, — że wy sobie ze mnie pokpiwacie, pamiętajcie, że wasza rzecz dzwonów pilnować.
 — Ma się wiedzieć na ten przykład... jeden dzwoni we dzwon Panu Bogu na chwałę, drugi dzwoni w blaszkę djabłu na pociechę.
 — Już wy sobie za dużo pozwoleństwa dajecie.
 — A tak... do żony po pozwoleństwo nie chodzę.
 — Cichajcie, cichajcie, — odezwał się Jan Stępor, — dajcie spokój. Lepiej oto, skoro tu jesteśmy, o biedrzańskim lesie pogadać.
 — Co tu gadać, — odrzekł Łomignat, — skorośmy podpisali biednowolskie gospodarze i skoro biedrzański dziedzic podpisał, godnie, sprawiedliwie, bez żadnej sprzeczki — to i skutek.
 — Jeszcze niema papierów z komisyi.
 — To i przyjdą.
 — Lepiej żeby nie przychodziły, — odezwał się Florek.
 — A to dla czego?
 — Bo... boście... gospodarze nie tęgi interes zrobili.
 — Niby jak? — zapytał Stępor.
 — Ha, podług mego rozumu, za małoście wzięli. Skoro szlachcic, wiele się nie targowawszy, dał po cztery... to jakbyście go dobrze przydusili, to jak amen w pacierzu, byłby dał po ośm.
 — Tak? a coby się jemu zostało?
 — Hę! o to was głowa boli? o to macie frasunek?! Bajki, djabli by go nie wzięli; zawdy on będzie panem, z lasem, czy bez lasu.
 — Mądry ty chcesz być mój Florku, — rzekł Stępor, — żebyś tylko kiedy nie przemądrował.
 — Nie bójcie się — przy waszych rządach na wsi, nie bardzo tu można zmądrzeć.