Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/24

 Chłopak oczy wytrzeszczył... patrzył bacznie.
 — O! o! dziadziu! — zawołał po chwili — jest! jest pliszka! dwie pliszki, trzy pliszki, a czwarta czarna....
 — No to wiedz o tem, żeś zełgał, bo czarnej pliszki jeszcze jako żywo nikt nie widział.
 — A ta, ta dziaduniu — patrzcie.
 — To jest jaskółka. Wstydź się Jasiu, taki wielki chłop jesteś, a jaskółki nie znasz.... toć przecież pod strzechami gniazda mają.
 — Dziadziu? — zapytał dzieciak nieśmiało.
 — A co?
 — Prawda to, że jaskółki na zimę czepiają się pazurkami jedna drugiej i topią się we stawie, a na wiosnę żywe z wody wylatują?
 — Nieprawda.
 — Kiedy tak sama Magda powiadała.
 — O! wielka rzecz. Magda wie tyle co i ty, a ty tyle co i ona, oboje zaś nic nie wiecie. Jaskółki do ciepłych krajów na zimę odlatują, a na wiosnę przylatują napowrót.
 — A dziadziu, czy ja kiedy polecę do ciepłych krajów?
 — Jak w zimie wleziesz na piec, to będziesz miał ciepłe kraje.
 — Ale?!..
 — Obaczysz.
 — A czy prawda dziadziu, że nietoperz człowiekowi we włosy się wkręca, i jak się wkręci, to już go wyjąć nie ma sposobu?
 — Nieprawda — nietoperz to jest mysz.
 — A dla czego mysz nie jest nietoperz?
 — Bo nie ma skrzydeł.
 — Cielę też nie ma skrzydeł, a nazywa się nie mysz, tylko albo jałoszka, albo byczek....
 — Ty sam cielę jesteś. Powiadam ci że mysz to jest