Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/25

mysz, a nietoperz to także jakoby mysz, tylko że ze skrzydłami. Mysz jada ziarno, słoninę, chleb — a nietoperz lata po nocy i łapie różne muszki, ćmy i żywi się niemi. Naumyślnie złapię kiedy nietoperza, to go zobaczysz.
 — Ja się boję takiego zwierzęcia...
 — Nie bój się. Ja sam go sobie położę na głowie i zobaczysz że mi się we włosy nie wkręci.
 Chłopak się zamyślił, a po chwili znowuż na Piotra podniósł swoje wielkie czarne oczy, bo śliczne oczy miał ten dzieciak — i rzekł:
 — Dziadziu, dziadziu — niech-no dziadzio słuchają.
 — Co chcesz Jasiu?
 — Czy to prawda, że małe dzieci bocian przynosi?
 — Głupi jesteś! Czasem przynosi. Kto ci to powiedział?
 — Magda mówiła, że jej dziewuchę przyniósł. Czy Magda nie zełgała?
 — Nie. Masz chleb, jedz, boś się dziś też rozgadał na urząd.
 Chłopak wziął kawałek chleba i zatopił w nim drobne, bialuteńkie ząbki. Piotr popychał czółno długiem wiosłem i milczał, zadumał się o czemś.
 — Dziadziu, — odezwał się chłopak, — słuchajcie-no dziadziu, ja coś wiem.
 — Cóż ty wiesz, Jasiu?
 — Tę dziewuchę co u Magdy, to bocian zgubił.
 — A to dla czego?
 — Bo bocian był w lecie, a ona znalazła się w same gody, w mróz....
 — I to może być. Co tobie ta dziewucha w głowie?
 — Dla czego ona nie umie mówić?
 — Bo jeszcze mała.
 — A dla czego Walek — niemowa jest duży?