Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/26

 — Bo stary....
 — Dziaduś też są starzy?
 — Stary, o dobrze już stary, mój Jasiu.
 — A dla czego dziaduś nie są niemowa?
 — Bo mam, Bogu dziękować, język, raku zatracony!
 — A mnie raz niemowa pokazał język....
 Piotr udał że nie słyszy; dzieciak się zadumał i miał o czem: dziewucha Magdy nie mówi bo mała, niemowa jest duży bo stary, dziadzio stary a nie jest niemowa bo ma język, a niemowa też pokazał język... Jasiek postanowił powrócić jeszcze do tej kwestyi — i zażądać wyjaśnień... byłby to uczynił, ale tuż koło jego głowy z brzękiem przeleciała mucha. To zwróciło jego ciekawość w inną stronę.
 — Dziadziu, — zapytał, — a zkąd się biorą muchy?
 — Rozmaicie. Przylatują z lasu, albo za bydłem lecą.
 — A zkąd się wzięły w lesie?
 — Były tam.
 — A gdzie były pierwej niż w lesie?
 — Wcale nie były.
 — Ale ja się pytam dziadziu, gdzie muchy były wtenczas kiedy ich jeszcze nie było?
 — Bardzo ty jesteś ciekawy, mój Jasiu, trzeba będzie cię uczyć...
 — A na co uczyć?
 — Na to żebyś nie był głupi.
 — Dziadzio to się chyba też uczyli, jak byli głupie?
 Postanowił Piotr, że tymczasowo uczyć będzie Jasia.... sam.
 Ale czego i jak i jak? Oto pytanie, które mu się wbiło w głowę jak klinem.
 Nieraz, letnią nocą, leżąc na przyzbie pod chałupą Stępora, dziadowina nie spał, lecz rozmyślał, zapatrzony w gwiazdy mrugające na niebie.