Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/29

aż nieraz stary gniewał się, że sobie dzieciak głowę takiemi rzeczami zaprząta.
 — Ot byś lepiej na ziemię spojrzał, — mówił Piotr, — patrz oto ziółko rośnie, mówiłem ci już jak się zowie — poznajże.
 — Wielka rzecz! rozchodnik.
 — Pamiętaj-że o tem i....
 — Dziadziu... a czy w rozchodniku też jest dusza?
 — Nie wiem. Nie ma. Co tobie zawsze tylko dusza w głowie? Przeżegnaj się, bo takie myślenie od złego idzie.
 — A złe, to także dusza, prawda dziadziu?
 — Pluń — i nie wspominaj. Pójdziemy dziś ryby łowić. Jak złapię z kilkanaście, to pójdę jutro do miasta i kupię ci kaszkiet. Chciałbyś mieć kaszkiet?
 — Chciałbym.
 — No, to będziesz miał, i jeszcze ci coś kupię.
 — A co dziadziu?
 — Lamentarz.
 — Czy to też do odzienia?
 — Nie. Lamentarz jest do uczenia. Książeczka taka widzisz, co w niej litery stoją. Podług tych liter człowiek może na każdej książce umieć czytać — a to dobra rzecz. Widziałeś kiedy książkę?
 — Widziałem, w kościele...
 — Uczyć się chcesz?
 — Chcę, dziaduniu — ale żeby mnie dziaduś nie bił.
 — Za co cię mam bić?
 — Bo Magda mówiła, że nauka przez bicia nic nie znaczy.
 Kupił Piotr elementarz i zaczął Jasia uczyć, pokazając mu drewnianą wskazówką litery, tłomacząc jak się jedne z drugiemi składają.
 Chłopak pojętny był i w przeciągu pół roku nauczył się