Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/34

chę faktor, trochę kupiec z miasteczka, który od kilku lat Kusztyckiego w kieszeni trzymał.
 Było to raniutko, ledwie słońce weszło. Kusztycki kuźnię otworzył i do roboty chciał się zabierać, gdy właśnie Nuchym wasągiem długim nadjechał.
 Ujrzawszy gościa, kowal splunął, czapkę na oczy nasadził i udawał, że czegoś szuka pod miechem.
 Tymczasem Nuchym wygramolił się z wasąga.
 — Dzień dobry, dzień dobry, panie majster, — rzekł. — Od rana bierzecie się do roboty... widać musicie mieć dość do kucia?
 — Komu dobry to dobry, a komu nie, to nie, — odpowiedział kowal niechętnie.
 — Aj waj, pan Kusztycki już od samego rana taki zły! co to będzie na wieczór?
 — Będzie, co Bóg da.
 — Ma się rozumieć, że co Bóg da. Niech da! Ja Kusztyckiemu życzę!
 — I ja Nuchymowi też życzę.... żeby was na drodze nieszczęście spotkało!
 — Tfy! tfy! Co wy panie majster powiadacie! Wczoraj nie była Niedziela, a Kusztycki dziś taki jak po dużem przepiciu. Co Nuchym winien, że Kusztyckiego głowa boli? Niech ona naszych wrogów boli! Za co my mamy sobie kłócić? Słuchajcie-no, panie majster, pewnie wy jesteście taki zły, dlatego że wam się zdaje, że Nuchym Sitko przyjechał upominać się wam o tę małą bagatelkę, co mu jesteście winni?
 — A no, prawda...
 — Właśnie to jest cała nieprawda. Kusztycki mnie jeszcze nie zna, jaką ja mam delikatną naturę. Kusztycki nie wie jaki Nuchym jest! Takiego żydka w świecie szukać.
 — Kto podobnego nie widział, żeby mu oczy....
 — Aj waj! zaraz oczy! zaraz oczy! Niech Kusztycki