Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/37

 Gdy miał już odjeżdżać, Kusztycki zawołał:
 — Nuchymie!
 — Co wam trzeba? dajcie mi pokój... ja nie mam czasu.
 — Czekajcie-no....
 — Po co?
 — Możebym się namyślił i zreperował wam to koło, tylko żebyście mnie po sądach nie włóczyli. Jak Bóg da doczekać jesieni, oddam... najrzetelniej, co do jednego grosza.
 — Zkąd wy będziecie mogli oddać na jesieni?
 — Z pola trochę zbiorę; mam parę wozów na górze, okuję i sprzedam na jarmarku.
 — Może, to wszystko może, a mnie pieniędzy trzeba. Wy chcecie żebym ja wam robił grzeczność, a ja od was reperacyi głupiego koła nie mogę się doprosić.
 — Toż powiadam że naprawię.
 — Naprawicie?
 — Ma się rozumieć, tylko nie dokuczajcie mi. Już kiedy ma być grzeczność, to za robotę nie policzę wam nic, ale za żelazo i węgiel musicie mi zwrócić.
 — Aj waj, już Kusztycki kręci! a powiadają że tylko żydki kręcą. Ja nawet reperacyi darmo nie żądam, wódki wam kupię. Zresztą jak sobie chcecie....
 Kusztycki już nic nie mówił. W jednej chwili zdjął koło z osi, tak, że Nuchym o mało się nie rozbił, wypadając z wasąga.
 — Oj! co wy robicie? co wyrabiacie? małoście mnie nie zabili, na moje sumienie!
 — No iść, — rzekł groźnie kowal, — nie będę przecie nad waszem kołem całego dnia bałamucił!
 Pozbijał z koła żelaztwo, rzucił szuflę węgli na komin, i pochwyciwszy żyda za kołnierz pchnął ku miechowi.
 — Co to? co to jest!? — wołał przestraszony, — co wy sobie myślicie?! to rozbój!