Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/58

wprost do domku młynarskiego — w bramie opasły pies wyszczerzył zęby do niego.
 Pan Boberkiewicz próbował poskromić go laseczką, ale to psa jeszcze bardziej rozdrażniło. Rzucił się na przybysza z całą zaciętością, tak że ten, nie widząc innego sposobu ratunku, wdrapał się na wysoki płot i usiadł na żerdzi jak na koniu.
 Pies na łapy się wspinał, podskakiwał i szczekał. W takiem oblężeniu przesiedział pan Boberkiewicz z kwadrans, aż wreszcie Balcer przyszedł go poratować i odpędził psa, który warcząc i patrząc z podełba, położył się na swojem zwykłem miejscu przy bramie.
 Młynarz do Boberkiewicza się zbliżył.
 — Ho! ho! — zawołał, — różny kogut siedzial na moim plocie, aber taki ladny jeszcze nie!
 — Ale bo też, żeby takiego psa trzymać....
 — Psa? jo, psa potrzebna jest, żeby szczekała na zlodziej.
 — Mój panie, przecież ja złodziej nie jestem.
 — Ah, pfuj! kto to powiedzial? Pan sekretarz jest pan sekretarz.... Pewnie pan zablądzil, albo chcial drogę skrócić?
 — Wcale nie — szedłem naumyślnie do pana.
 — Taka honor! Hm...
 — No tak; mieszkamy tak blizko, a nie znamy się dobrze.
 — Ja spokojna czlowiek, spraw w sądzie nie prowawadzić....
 — Nie o to idzie, kochany panie Balcer, sąd sądem, a znajomość znajomością.
 — Oh!
 — Przedewszystkiem muszę zejść z tego płota, bo, co prawda, nie bardzo tu wygodnie siedzieć.