Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/60

 — Wiesz pan, kochany panie Balcer, — mówił, — jestem straszliwie zmęczony, ruszać się nie mogę.
 — O!
 — Odpocząłbym z przyjemnością, choćby parę minut pod dachem.
 To mówiąc spoglądał w stronę domostwa Balcera.
 — Odpocząłbym, słowo honoru, z gustem bym odpoczął.
 — Ja będzie panu sekretarzowi pokazal najkrótszy drożka do domu...
 — Znam ja dobrze wszystkie drożki — ale to wszystko jedno; każda mi się długą będzie wydawała, bo czuję że jestem sfatygowany.
 — To wracajmy do mlyna.
 — Tam piekielny hałas.
 — To aber siadajmy tu, na trawa... tu jest chlód, można odpoczywać.
 — Zdaje się, że pan ma bardzo porządne mieszkanie, panie Balcer, wszak to pański domek?
 — Jo, to jest moja dom.
 — Dużo pokoi?
 — Jaka pokoja? parę maleńki izdebka. Kto widzial wielki pokoja u maleńki mlynarz?
 — Hm... rodzina pańska w dobrem zdrowiu?
 — O! jo... dziękuję.
 — A córeczka, panna Rozalja?
 — Jaki panna Rozalia?
 — No — najstarsza pańska córka, panie Balcer.
 — Ha! ha! ha! panna Rozalia! co pan sekretarz powiada? to nie jest aber żaden panna Rozalia — tylko Róźka.
 — Widziałem ją w kościele. Powinszować, śliczna panienka, bardzo dobrze się prezentuje. Niech mi pan wierzy, panie Balcer. Taki kwiatek nie powinien być chowany w ukryciu. Panna Rozalia może los zrobić, może wyjść za