Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/63

Na miłość Boską co to jest? gdzie się Dyzio w ten sposób urządził?!
 — Co?
 — Ależ Dyzio jest zupełnie biały, jakby kto Dyzia w mące utarzał!
 — Istotnie... byłem we młynie.
 — A Dyzio co tam robił?
 — Chciałem się rozmówić o zmielenie pszenicy.
 — Tylko bardzo proszę niech Dyzio nie kręci i nie kłamie. Stołujesz się u nas, więc mąki nie potrzebujesz, masz wszystko co ci potrzeba. Ach mój Boże! gotów kto pomyśleć że głód cierpisz!
 — Ależ uspokój się najdroższa kuzynko, ktoby śmiał?
 — Nie, nie uspokoję się, będę łzami oblewała...
 — Więc przyznam się otwarcie. Chciałem zemleć korzec pszenicy, żeby zrobić kochanej kuzynce niespodziankę i zaopatrzyć jej spiżarnię.
 — Nie zwiedziesz mnie — to nieprawda!
 — Czy mam przysiądz?
 — Obejdzie się, ja się dowiem prawdy. Jeżeli Dyzio myśli, że potrafi przedemną co ukryć, to się Dyzio myli.
 — Nie mam nic do ukrywania.
 — Dobrze, dobrze; pomówimy jeszcze o tem później. Dziś jest coś ważniejszego do obmyślenia. Ja już posyłałam po Dyzia, ja chciałam się z Dyziem widzieć, zasięgnąć jego rady.
 — Cóż się stało?
 — A cóż się miało stać? Wiadomo przecież Dyziowi że mój mąż jest gamajda i że cała gmina na mojej głowie. Żeby nie ja, to nie wiem coby się tutaj działo.
 — Ale co za wypadek jest teraz?
 — A jest i duży — ale mój mąż gamajda, jak powiedziałam, a wójt, stary Sokół, poczciwe chłopisko z kościami, ale