Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/65

 — Wcale nie miałem tego zamiaru.
 — O znam ja was moi panowie, znam jak złe grosze! Niech będzie koza, byle miała złote rogi. Giniecie, przepadacie za gotówką, za pieniędzmi, a Balcer podobno ma duże pieniądze.
 — Przepraszam kuzyneczkę, ale ja jego pieniędzy nie liczyłem; zdaje mi się również że i w gminie nie ma wykazu kapitałów, jakiemi nasz młynarz rozporządza.
 — Dyzio się gniewa, a więc oskarża się tem samem. O! doprawdy tego mi jeszcze tylko brakowało!
 — Nie rozumiem, co może być powodem gniewu.
 — Co? i Dyzio jeszcze pyta?
 — Tak... pytam.
 — Dyzio?
 — No ja, aczkolwiek mógłbym mieć jakieś sympatye...
 — Mógłbym! to mi się podoba!
 — Powtarzam że mógłbym, a nawet i mam, choć się z tem nie wyjawiam — ale ta, do której wzdychałem, do której, jak powiadam, wzdychałbym i dziś, jest przecież kobieta zamężna...
 — Głupstwa Dyzio mówi! ja się nie pytam do kogo Dyzio wzdycha, bo mnie to nic nie obchodzi... za wiele w życiu doznałam goryczy i rozczarowań. Mówić o tem nie chcę, nie potrzebuję, nie myślę....
 — Więc o cóż idzie?
 — Proszę mi otwarcie powiedzieć, czy Dyzio myśli o tej młynarce na seryo?
 — Ja nic nie myślę.
 — Chyba do wymagania szczerości mam niejakie prawo, choćby z powodu kuzynostwa tylko.
 — Zapewne.
 — Więc proszę mi powiedzieć otwarcie, czy się Dyziowi ta głupia młynarzówna podobała?