Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/71

 — Choćbyście mnie nawet odpędzali jak psa, to nie pójdę, — rzekł chłopak z płaczem.
 — Żałowałbyś mnie, gdybym pomarł?
 — Oj, nie mówcie tak strasznie, nie mówcie! Co moje życie bez was? Jakeście mnie wzięli maleńkim od matki i nie dali mi zmarnować się, tak chyba teraz zabierzcie mnie ze sobą.
 — Nie bój się Jasiu, nie bój, — rzekł starowina, głaszcząc dzieciaka po głowie. — Nie zginiesz, sieroto, na świecie, nie zostaniesz sam. Bóg będzie nad tobą. Daj-no mi kij, pójdziemy pomaleńku.
 Oparł się rękami na kiju, podniósł, ale po chwili siadł znowu.
 — Nie mogę, nie mogę, — mówił, — całkiem mi nogi jakby odjęło.
 — To siedźcież tu, — rzekł Jasiek i pędem pobiegł ku wsi. Już się ściemniło prawie całkiem, dzieciak biegł przez łąki, parę razy w rów wpadł, ale podnosił się zaraz i biegł dalej, bez pamięci, bez tchu prawie.
 Kiedy wpadł do izby Stęporów, Janowa aż krzyknęła z przerażenia:
 — Jezus, Marya! co tobie?!
 Chłopak na razie słowa nie mógł przemówić.
 — Co tobie? co?
 — Nieszczęście jakieś, — rzekł Stępor.
 — Oj! — wyszeptał chłopak, — zaprzęgajcie duchem do woza... dziadzio tam na łące... leżą.
 — Piotr? umarł!
 — Nie... zaniemogli, leżą... wstać nie mogą... zaprzęgajcie duchem, zaprzęgajcie...
 — Ja już od rana miarkowałam sobie, że dziadowina kruchy, — zauważyła Janowa.