Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/81

sel się z braciami i z ojcami, które jako że odpis regentowski nam dali...
 — A juści dałem, bo dałem, — rzekł wzdychając Pypeć!
 — O! toć ono pisanie jeszcze nie obeschło dobrze, a ociec już wymawiają: dałem ci dziadku grosz? — dałeś panie! dałem ci dziadku grosz? — dałeś panie....
 — Nie szczekaj Ignac, nie szczekaj... nie wymawiam ci ja nic.
 — Bo i prawda, — odezwała się Nastka, — jak to powiadają: co z woza spadło, to przepadło i tera już, jak powiadają: nierychło Marychno po śmierci wędrować....
 Zięć popchnął Pypcia ku drzwiom karczmy.
 — Idźta ociec, — rzekł, — co się macie przekomarzać, właśnie jak ona dziewka, co niby nie chce w taniec iść, a prosi Boga, żeby ją bez gwałt pociągnęli. Idźta skoro was dzieci i familija proszą.
 — Idźta, idźta!
 W karczmie była tylko młoda żydówka, w peruce z żółtemi wstążkami.
 — Brucha! — krzyknął Florek, — a gdzieżeś zapodziała swojego niedowiarka? Gdzie Joel?
 — Ja tobie proszę, Florek, ty nie rozpuść gębę tak szeroko.
 — Ty! co to ty!? czy ja z tobą kozy pasał? Znaj mores! i wiedz że ja sobie gospodarz jestem na swoim grancie.
 — Oj, oj... ja też jestem gospodyni w swojej karczmie... co wy odemnie chcecie?
 — Gorzałki chcemy i dość!
 — Ny, ny — zaraz....
 — Poszukaj Joela, bo tobie nie pilno widać.
 — Co ma być pilno? nie pali się.
 — Też Joel sobie dobrał żydowicę — jej tak się chce chodzić, jak psu orać.