Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/84

Pypciowa wpół z płaczem. — Dobre bydlątko było... odchowane od cielęcia. Teraz podług podziału Ignac ma ją wziąść.
 — Nie frasujta się matulu, — rzekł Ignac, — bydlę z familii nie wychodzi, zawsze w naszym rodzie ostanie. Pijcie oto lepiej, a możebyście bułki?
 — Mam ci ja tu i chleb.
 — Pijcie, pijcie i nie frasujcie się nic.
 — Co mam się ta frasować, albo to moje życie długie? Baba w latach to krucha jest, lada co — to już i po niej.
 — Skrzypiącego drzewa najdłużej, matulu.
 — Ociec! — zawołał Florek, — co ociec tak osowieli? wesołości żadnej między nami nie ma.
 — Patrzcie-no ludzie, — rzekł Joel, wskazując na okno. Patrzcie idzie wielka osoba, Grzędzikowski idzie.
 — Prawdziwie.
 Dziad wszedł do karczmy, rzucił okiem po zgromadzonych i rzekł:
 — Niech będzie pochwalony.
 — Na wieki.
 — Cóż to zaś, na ten przykład, za wydarzenie, — zapytał — jako cała familia Pypciowa jest tu dzisiaj w zgromadzeniu i przyjacielstwie?
 — Z miasta wracamy, od regenta, — ociec nam grunt odpisali.
 — Ha! odpisali to odpisali, widać taka była Pypciowa, na ten przykład, wolna i nieprzymuszona wola. Prawda Wincenty?
 — Niby, była.
 — Bo to widzicie, na ten przykład, różne są wole na świecie: jedna taka, druga insza, a jeszcze trzecia bywa znowuż inaksza. Mogę wam to wszystko dokumentnie, na ten przykład, przetłomaczyć....
 — Eh! co tam będziecie tłomaczyli, — zawołał Ignac, —