Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/87

 — Tak, — powtórzył Grzędzikowski, — ani na ten przykład wołu, ani osła, ani sługi, ani służebnicy, ani żadnej rzeczy.
 — Macie wódkę w garncu, — odezwał się Florek.
 — A juści, tyle naszego, do was panie Onufry.
 — Ha no, kiedy tak, to na ten przykład, owszem. Nie dopuszczajcie sobie mój Wincenty do smutku, bo stoi w Piśmie, jako nie samym, na ten przykład, chlebem człowiek żyje.
 — Ale...
 — I znowu stoi, jako są, na ten przykład, ptaszkowie powietrzne, które jako nie siejące, ani orzące...
 — Zawdy markotno.
 — Już się stało... markotno to prawda, ale przynajmniej ta pociecha, że macie na ten przykład dzieci postanowione.
 — Dyć postanowione, jeno co Florek...
 — Nie frasujta się tatulu, ja też sobie postanowienie duchem zrobię.
 — Ożenisz się?
 — A juści, czego mam czekać? albo to mi nie czas?
 — I pewnie, — wtrącił Grzędzikowski, — ożeni się, to się i odmieni, na ten przykład.
 — Albo ja wam zły, co mi odmiany życzycie?
 — Zły nie jesteś mój Florciu, aleś zawdy sielma...
 — O bywają gorsze, choć i starsze, choć niby to i przy kościele służą.
 — To ty niby, na ten przykład, do mnie z gębą wyjechałeś?
 — Tak sobie, ni do was, ni nie do was; jeno musi to prawda co powiadają ludzie, że jak w stół uderzyć, to się nożyce odezwą.
 — A bardziej w nogi stołowe.
 — Ej, panie Onufry, bo możemy się powadzić.