Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/97

 — Pokażcie mnie reb Mendel takie interesa.
 — Jesteś ciekawy, mój kochany, to bardzo dobrze, to mnie cieszy — ja jestem z tego kontent; ja chcę żeby moja córka miała szczęście, chcę żebym mógł się zięciem pochwalić.
 — No — ja też chcę.
 — Otóż widzisz, stary Abram Fingerhut, znasz ty starego Abrama, tego wielkiego bogacza?
 — Niech długo żyje. Ktoby nie znał, takiego godnego i nabożnego żyda!?
 — Otóż stary Abram chce kupić las w Biedrzanach.
 — Niech mu będzie na zdrowie — niech on kupi.
 — Właśnie że nie kupi.
 — Dla czego nie ma kupić? Czy jemu pieniędzy brakuje?
 — Głupi ty jesteś Joel! Abramowi pieniędzy nie brakuje, ale biedrzański szlachcic nie może lasu sprzedać, bo biednowolskie chłopy mają na tym lesie serwitut...
 — Nu — to co?
 — Aj Joel, wstyd doprawdy. Pfe! ty bardzo ciężkie myślenie masz. Ja biednowolskim chłopom robię wielki smak do lasu, dla tego żeby oni z biedrzańskim szlachcicem zrobili układ; jak oni zrobią układ, to szlachcic będzie mógł sprzedać las — jak szlachcic będzie mógł sprzedać las, to stary Abram las kupi. Czy rozumiesz teraz?
 — Rozumiem, tylko tego nie rozumiem co wy, reb Mendel, na tym interesie macie do zarobienia?
 — Wcale nie wiele i wcale nie za mało... tak sobie, trochę, aby żyć.
 — Naprzykład?
 — Szlachcic za zgodę z chłopami mnie coś da... za zgodę z Abramem też coś da, chłopy za zgodę ze szlachcicem dadzą, a Abram za zgodę z szlachcicem, przypuści mnie