Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/106

 — A ileż twojej babie lat będzie?
 — Kto ją ta wie? i pewnieby som pisorz nie zrachował! Ja jej gadom: Małgoś, cegoj-ze ty chces bestyjo? po dobrości — a ona nic, lamantuje i gado: siedź w chałupie, kiej ci dobze... a co mi ta z chałupy? ja już stary, grunt dzieciom odpisałem, jeno com se krowinę i to śkapsko ostawił.
 — To wiesz ty takoż co? kiedy tak, to ja ci tu mieszkanie każę wyporządzić, ordynaryę i pensyę ci dam... Na karbowego chodź do nas, będziesz miał kawał chleba do śmierci.
 Chłop po głowie skrobać się zaczął.
 — Cóż? na łasce dzieci będziesz siedział? patrzył im na ręce?
 — To je panie prawda, jeno ze...
 — No, więc cóż?
 — Zawdy prześkoda je...
 — A jakaż to, mój ty kochaneńki?
 — Jedna, to widzi pan; baba...
 — Baba?
 — A bo nie? Zawdy hambicyjo taka, gospodynią była, a tera na starość we słuzbę, to jej się niebardzo spodoba.
 — No, a druga?
 — Druga panie gorsa — to je mój urząd.
 — Jaki znów urząd?
 — To wielmożny pan nie wiedzą? Dyć ja jestem za sołtysa.
 — To takoż głupstwo kochanie... z babą pogadaj, namów ją.