Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/127

 Dyrdejko pocieszony już, spokojny, rzeźwiejszym się zdawał. Nie leżał, lecz siedział raczej na poduszkach oparty, głos miał pewniejszy i w ogóle polepszenie czuł znaczne.
 — Marcinie — rzekł do chłopa — żyliśmy tyle lat po Bożemu i zgodnie... ty więc i teraz nie odmówisz mi ostatniej przysługi?
 — A co pan chcą? — zapytał pocichu.
 Dyrdejko ręką pod poduszkę sięgnął i pęczek kluczy wydobył.
 — Weź no ten kluczyk maleńki — tam pod ścianą dębowa skrzyneczka stoi — otwórz ją.
 Chłop skrzynkę na stole postawił i otwierać zaczął.
 — Tam — ciągnął Dyrdejko — woreczek taki szary znajdziesz, nieduży — a co, jest?
 — Je, panie, worecek, maleńki akuratnie.
 — To weźże ty jego, mój bracie, i przyjdź tu z nim bliżej, do łóżka; a wiesz-że co tam w nim jest w środku?
 — Nie wiem, panie, cięzkie cościć jak piosek.
 — Nie piasek to Marcinie, nie piasek, ale garstka ziemi... świętej ziemi, mój bracie, ze Żmujdzi, ztamtąd gdziem się urodził.
 — Daleko musi ztąd?
 — O daleko, daleko, mój stary. Widzisz więc, jak ja umrę, to ty mi oczy zamkniesz i na nie tej ziemi nasypiesz. Wszak zrobisz mi to, mój Marcinie, nie odmówisz tej przysługi ostatniej?
 Chłop załzawione oczy ocierał.