Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/129

 Chłop odezwał się jakby z wymówką:
 — A dyćbym sumienia chyba nie mioł, zebym tę panią, matkę nasą, miał tak ostawić we frasunku — sierotą.
 — Ja też ci wierzę, mój bracie — mówił żmujdzin — wierzę ci zupełnie, tyś dobry człowiek Marcinie.
 Upłynęła godzina prawie, przez ten czas chory to w senność krótkotrwałą zapadał, to znowu ożywiał się, o różnych przedmiotach mówił i wogóle spokojnym był, tylko palcami wciąż przebierał i od czasu do czasu spojrzenie na obraz rzucał.
 — A wiesz-że ty, Marcinku — zapytał — gdzie co na wiosnę siać będziemy?
 — Wiem, wiem, wielmozny panie, dyć pan tyle razy pokazował.
 — A tak, pamiętajże bracie: owies będzie pod lasem, groch tam, wiesz, od gościńca, jęczmień za stodołą zaraz...
 To były ostatnie jego słowa.
 Obfite krople potu wystąpiły mu na czoło, głowa opadła na ramię, z piersi wyrwało się ciężkie westchnienie.
 Pani Karolowa na kolana przy łóżku upadła, bezwładną rękę starca pochwyciła i przycisnęła do ust.
 — Przyjacielu... opiekunie nasz! ojcze!... — szeptała. Helenka zanosiła się od płaczu.
 Zrobił się krzyk i lament w całym dworze. Służba się zbiegła, gromnicę zapalono.